TANRI MERKEZLİ

AHMED HULUSİ - EXPO TV SOHBETLERİ 2005

Konuyu en baştan ya da bir diğer deyişle tam temelinden sorgulayalım. “Tanrı merkezli din anlayışı” mı? Yoksa... “Hazreti Muhammed aleyhisselâm merkezli DİN anlayışı” mı? Bu ikisi arasındaki kesin fark kavranmadan, “dinsel anlayışlar”dan arınılıp, gerçek “DİN” olgusu kavranılmaz!... Gelin bu önemli farkı derinlemesine inceleyelim... Önce “tanrı merkezli dinsel anlayış”ın geçerli olduğu genel Müslümanlık kabulüne bakalım... Bu anlayışa göre, her ne kadar “Allah” adıyla etiketlenmiş tanrı, her yerde denilse de, hep yukarılarda bir yerdedir!... Buna inananlar, yukarılarda, ötelerinde bir yerdeki tanrıya inanırlar. Oysa, ötede bir tanrı kabulü direkt şirktir (şirk-i hâfi); ve bu şirk anlayışındaki hemen herkesin, kendi kültür, çevre, anlayış ve tasavvuruna göre kabul ettiği bir tanrısı vardır, “Allah” adıyla andığı. Bir kısım kişilerin, kafalarına göre gerekçelerle yasaklaması dolayısıyla Kur’ân’da bu konuda yapılan açıklamalar tefekkür edilmediği için; beyinlerdeki “kişi” tanrı tasavvurları öylece kalır; tekâmül etmez!. Ötelerindeki bu kişi tanrı, zanlarına ve yanlış anlayışlarına göre,kendi katındaki melekleri aracılığıyla yeryüzünde bir peygamber seçer ve insanlara emirlerini uygulatması için onu elçi-postacı-messenger olarak görevlendirir. Tabi bu işlem de yanındaki meleklerden birini ona GÖNDERMESİ şeklinde oluşur!. Yanından, yeryüzündeki seçilmiş peygambere yollanan elçi melek!!!... “Tanrı merkezli dinsel anlayışa” göre materyalist bir sistem anlayışı esastır! Tanrı merkezli dinsel anlayışta, Kurân’da ve hadislerde anlatılan her şey kelime anlamındadır. Tanrı merkezli din anlayışında tanrının eli vardır! Tanrı merkezli dinsel anlayışta tanrının iki kefeli terazisi vardır! (henüz dijital veya ötesi tartı sistemini bulmamış tanrı!!!)... Bu anlatılanların, insanlara bazı gerçekleri anlatmak için kullanılan misaller olduğu fark edilmez, düşünülmez, kabul edilmez!. Kısacası, tanrı merkezli dinsel anlayışta anlatılan her şey madde dünyası gerçeklerine göredir!. Bu anlayışta sorgulama, anlamaya çalışma, ne olduğunu bilme, tefekkür yoktur. Emirler ve uygulamalar vardır!. Kıyası fukuha adı altında, âyetlerde kesin olmayan her şey, kişilerin yaşadıkları devir şartları altında yorumlanmış ve o yorumlar dahi Din-Şeriât kapsamında kabul edilmiştir. Âyet veya Hadislerin o devirler şart ve anlayışı kadarıyla yorumlanması ise sanki Din’in bir hükmü gibi algılanmıştır. Tanrı merkezli dinsel anlayışta namaz borçtur tanrıya, oruç borçtur ödenmesi zorunlu. Borcunu ödemezsen tanrı seni hapse, pardon cehenneme atar!